Als je pas alleen bent kun je je onverwacht eenzaam voelen. Het hoort erbij. Dit is wat je er aan kunt doen.
Pas alleen
Je kunt alleen komen te staan na een scheiding, na het overlijden van je partner, maar ook als de kinderen het huis uit zijn of als je net op kamers bent gaan wonen. Het is volkomen normaal als je je dan eenzaam voelt. Eenzaamheid is tenslotte een signaal dat aangeeft dat er iets met je relaties aan de hand is: ergens is er een verbinding verbroken.
Pas alleen door overlijden
Wie een partner verliest, door welke omstandigheid ook, kan vrijwel niet om het gevoel van eenzaamheid heen. Verdriet kan zo groot zijn dat het lijkt of het nooit over zal gaan. Je weet het, want vroeger wist je het ook: verdriet moet slijten. Maar als het jou zelf overkomt lijkt het of het nooit meer anders wordt, alsof dit ellendige gevoel altijd zal blijven. Waar leef je nog voor?…
Het gaat over
Ergens, diep in je hart weet je dat dit bij het leven hoort. Dat afscheid een deel is van het grote geheel, dat afscheid nemen altijd een beetje sterven is. Je weet dat het niet altijd zo zal blijven. Je weet dat er een dag komt waarop je verwonderd merkt dat je gisteren even niet aan die ander dacht. Je zult je misschien schuldig voelen. Je zult opgelucht zijn. Je zult merken dat later, als er voldoende tijd overheen is gegaan, het leven ook voor jou wee doorgaat. Weer zin heeft. Je moet erdoor heen. Er is geen ontkomen aan.
Normaal, maar niet fijn
In deze periode is het niet vreemd je eenzaam te voelen. Helaas, het is niet anders. Kruip niet in je schulp, val gerust je vrienden lastig. Je hebt ze nu nodig. Nu merk je waar familie goed in is. Zoek hun steun. Maar besef wel dat het jouw pijn is, jouw lijden, en dat ze het niet altijd zullen begrijpen. War je ook begrip voor moet opbrengen is dat ook zij hun eigen zorgen en problemen hebben en dat het soms niet echt mogelijk is dat die van een aderen daar nog eens bijkomen. Als kost het moeite, breng het op om er ook voor hen te zijn en blijf niet te lang over je verdriet praten.
Grens
Er is een grens aan wat mensen kunnen incasseren als het gaat om het leed van een ander. Het kan soms hard zijn te merken dat de wereld vindt dat jouw verdriet nu wel over moet zijn, maar het is niet anders, het leven gaat door. Blijf niet hangen in je verdriet. Als je pas alleen bent willen mensen je nog wel steunen en naar je luisteren.
Als je merkt dat anderen je gaan mijden terwijl jij nog helemaal niet het idee hebt dat je al verder kan, vraag dan hulp aan een psycholoog. Een cursus volgen tegen eenzaamheid is in deze periode wel mogelijk, maar verwacht er geen wonderen van. Het helpt, maar je zult er niet aan ontkomen dat je je soms ellendig voelt.
Het moet beter worden
Al praat niemand er graag over, het gevoel van eenzaamheid hoort erbij. Maar dat wil niet zeggen dat je je erbij neer moet leggen. Het is normaal om na zo’n schok ook na maanden nog veel last te hebben van eenzaamheid. Pas als je je leven weer een nieuwe richting hebt gegeven komt het weer in orde. En eerlijk is eerlijk, ook dan zul je nog tegen dingen aanlopen die je pijnlijk eenzaam doen voelen. Als je het niet ziet zitten, en er is helemaal niemand om eens mee te praten, bel dan de luisterlijn. Ze zijn er ook voor jou.
Als het echt te lang duurt, als je na maanden nog niet over de rand van de put kunt kijken, zoek dan hulp. Er is een groot verschil tussen verdriet en eenzaamheid. Als eenzaamheid je probleem is, zoek dan goede hulp.
Een goede psycholoog met verstand van eenzaamheid, of een lichaamsgerichte therapie zijn dan goede stappen.
Weten wat voor jou de beste aanpak is? Doe dan de zelftesten ontvang je persoonlijke advies.
