Hulpbehoevend

Hulpbehoevend wil zeggen dat je voor (een deel van) je dagelijks leven afhankelijk bent van de zorg door iemand anders.

Hulpbehoevend

Hulpbehoevend wil niets meer of minder zeggen dan dat je voor (een deel van) je dagelijks leven afhankelijk bent van de zorg door iemand anders. Dat kan een familielid zijn, een goede bekende, of iemand die daarvoor wordt betaald. Of je het nu mantelzorg noemt of iets anders, verreweg de meeste mensen die hulp nodig hebben krijgen dat vanuit hun eigen omgeving. Of iemand goed wordt verzorgd of door wie heeft niet zo veel te maken met eenzaamheid. Ook het aantal mensen dat voor je zorgt maakt niet zoveel uit. Hulpbehoevend zijn betekent niet dat je slachtoffer bent, of zielig.

Eenzaamheid

Wie familie heeft in een verpleeg- of verzorgingshuis, of zelf in een positie is gekomen van afhankelijkheid van hulp weet erover mee te praten. De mensen bedoelen het allemaal goed, anders zouden ze dit werk nooit hebben gekozen. Maar de bejegening van mensen in een afhankelijke positie is wel eens minder aangenaam. Zeker als het gaat om eenzaamheid. Je kunt je in elke situatie eenzaam voelen, maar de kans erop is groter als je in een situatie zit die anders is dan die van de gemiddelde mens.

Je eenzaam voelen heeft niet zoveel te maken met het aantal mensen dat je op een dag ziet. Als je er geen band mee voelt, betekent het niets voor je. Voor buitenstaanders is het vaak lastig om te snappen dat je je eenzaam kunt voelen, al krijg je de hele dag bezoek. Aan de andere kant: dat je gehandicapt bent wil helemaal niet zeggen dat je wel eenzaam zult zijn. 

Over eenzaamheid bestaat, zeker in de zorg, veel kennis. Toch gaat het nog vaak mis. Er wordt gedacht dat mevrouw Van Dam wel gelukkig zal zijn, elke week krijgt ze bezoek van haar kinderen. Van meneer Visser denken ze dat hij wel erg eenzaam zal zijn. Hij heeft weinig contacten en zit eeuwig en altijd met zijn neus in de boeken. En als mevrouw Van Dam dan verdrietig is en klaagt over eenzaamheid, is het: “Kom, kom, mevrouw Van Dam, ik zag net uw dochter nog lopen. En komt die niet iedere week? Nee, als meneer Vis nu zou klagen over eenzaamheid, dan zou ik het geloven. Maar die hoor ik nooit klagen…”

Veronderstellingen, intuïtie…

Er wordt veel verondersteld. Mevrouw Van Dam, die echt last heeft van eenzaamheid, durft nu niets meer te zeggen, want dan is ze een zeur. Hulp krijgt ze niet. En meneer Vis? In de toon van mensen die met hem omgaan klinkt vaak iets bezorgds, iets van medelijden. Er wordt op hem ingepraat: zou het niet leuk zijn als hij eens meeging met de bus? Moet hij er niet eens uit, onder de mensen komen? Meneer Vis had geen probleem, maar krijgt het nu wel. Hij wordt niet begrepen. Niet geaccepteerd zoals hij is. De basis voor eenzaamheid is nu ook hier gelegd.

Snappen wat eenzaamheid is, dat is stap één. Voor degene die afhankelijk is van hulp net zo goed als voor de verzorgenden.

Wil je de zelftest doen? Dan krijg je een advies dat is toegespitst op jouw situatie. Doe hem nu meteen.

Vraag jij je af of je als verzorgende genoeg weet van eenzaamheid? Doe dan nu deze test. (De goede antwoorden zie je meteen, zodat je je kennis meteen kunt toetsen)

Met gebruikmaking van kennis van eenzaamheid, gesprekstechnieken die gericht zijn op het versterken van de ander, met aanpassingen aan de omgeving en met inzicht in wat er nodig is kan veel meer bereikt worden. Dat vraagt wel kennis. Het heeft zin om die in huis te halen, want het mes snijdt aan twee kanten: de cliënt is gelukkiger en de zorgmedewerker merkt dat zij of hij er meer toe doet. Dat draagt allemaal bij aan een fijner werk- en leefklimaat.

Voor deskundigheidsbevordering, kijk hier