Daan, KWF en het Pieterpad
Daan
Het is een hete maandagavond. Ik ben op de fiets op weg naar de Maas, waar mijn man de hond aan het uitlaten is. Ergens in een verlaten straat zit een jongen met een rugzak tegen een boom geleund, in een beetje vreemde houding. Eerst roep ik nog naar hem: ‘houd vol…’, maar het zit me niet lekker. Hij ziet er niet helemaal goed uit. Doodop, uitgeput, moedeloos, zo lijkt het. Ik keer om en ga naar hem toe. ‘Gaat het wel?’ vraag ik. ‘Je ziet er niet helemaal o.k. uit’.
‘Ja, nee, dat klopt wel’ zegt hij en komt traag overeind. ‘Ik loop het Pieterpad voor het goede doel, voor het KWF. En ik ben vertrokken met € 150, – op zak, in de hoop dat ik er zo veel mogelijk van overhoud voor het KWF. Dus ik probeer elke dag ergens een gratis slaapplek te krijgen. Ik ben nu al drie uur aan het rondlopen, maar ik heb nog niets gevonden. ’
Hij ziet er een beetje uit zoals mijn eigen zoons er tien jaar gelden uitzagen. Hij heeft een goede kwaliteit rugzak en serieuze schoenen. Hij is nat van het zweet, zijn drinkfles is leeg en hij staat in een namaak-buitenwijk. Deze wijk bestaat voor het grootste deel uit woningen voor mensen met zware handicaps, die er leven alsof ze doorsnee gezinnen zijn. De kans dat hij daar terecht kan voor een slaapplek is nul.
Ik bied aan hem te helpen, maar ik moet eerst even naar mijn man die met die hond langs de Maas loopt en die ik heb beloofd ook te komen. Dus ik wijs de jongen naar ons huis om de hoek en zeg dat ik later terugkom. Onze logeerkamer is een onleefbare plek vandaag. Buiten was het vandaag 33 graden, dan is het op zolder zeker 40. Het is misschien wel de heetste dag van het jaar. Dus ik waarschuw hem dat het er bloedheet zal zijn, maar ik denk dat hij alleen al met een douche blij zal zijn.
Oplossing
Vlak bij de Maas haal ik man en hond in. Ik vertel vrolijk van mijn ontmoeting met de jongen wiens naam ik nog niet eens weet, maar zie aan zijn reactie dat dat helemaal fout valt. Hij wil geen jongen in huis en ook niet op het grasveld in een tentje. Onze douche is al zo krap en benauwd… Ik ga er geen ruzie om maken en keer om, op weg naar huis om een oplossing te bedenken.
Terug bij ons huis zit Daan, zo blijkt hij te heten, te wachten op het stenen muurtje voor het huis. Ik vertel meteen hoe de vlag ervoor staat. Dat mijn man het niet ziet zitten, dat ik dus terug moet komen op mijn aanbod. Ik nodig hem uit in de achtertuin voor een koel glas van het een of ander. Hij wil alleen water. We praten wat en ik geef hem een bedrag waarvan hij een overnachting kan betalen. Misschien kiest hij ervoor om buiten te slapen en het bij de pot van het goede doel te stoppen.
Tenslotte breng ik hem met de auto naar het centrum, waar terrassen vol zitten met mensen en waar hij de meeste kans loopt om nog een slaapplek te scoren. Daar is ook het ‘Pieterpad-hotel’, waar hij eventueel terecht kan. Zijn reis zet hij op Polarsteps, zodat zijn ouders hem kunnen volgen. Ik laat hem gaan, met een beetje bloedend hart. Ik heb hem alleen nog even de ooievaars van Gennep laten zien.
Daan gaat het zeker redden
Hij komt straks in het zuiden van Limburg aan en heeft dan zijn heldenreis volbracht. Hij vertrouwt op zijn gevoel om te bepalen bij wie hij wel durft overnachten. Hij heeft al veel bijzondere ontmoetingen gehad en er zullen er nog veel volgen. Met hem komt het wel goed.
Wat heeft dit nou met eenzaamheid te maken? Je huis niet openstellen voor een ander, dat is iemand letterlijk buiten sluiten. Dat maakt eenzaam. Ik schaam me, maar vind het tegelijkertijd goed dat mijn man zo duidelijk is in zijn standpunt. Maar wat me ook raakte is dat ik hier zo weinig mensen ken, dat ik werkelijk niemand kon bedenken waar deze jongen zou kunnen overnachten. Dat zegt iets over mij. Vrienden genoeg, maar ze wonen bijna allemaal op minstens een uur afstand.
Ik heb wat werk te doen.
