Ze zeggen allemaal dat je zelf je eenzaamheid moet oplossen. Dat klinkt alsof het allemaal mijn eigen schuld is.
Door Marijke Coert
Is eenzaamheid mijn schuld?
Sommige mensen hopen op (h)erkenning van hun eenzaamheid, want zij voelen zich zo alleen, zo verloren. Zij zijn zó eenzaam dat het ze depressief, angstig en ziek maakt. Zij willen graag veranderen, maar weten niet hoe. Zij willen dolgraag hun vrijheid en geluk terug. Ze horen dat ze in actie moten komen, maar hoe dan?
Het is de bedoeling dat je zelf in actie komt als je je eenzaam voelt. Lukt dat niet, dan is dat omdat langdurige eenzaamheid je hersenen verandert, met als gevolg dat het je steeds minder goed lukt om er zonder hulp van af te komen. Er is dus helemaal geen sprake van een schuldvraag.
Ik ben zo eenzaam en niemand die het ziet
Je kunt niet aan iemand zien of hij/zij eenzaam is. Je kunt het wel vermoeden en bespreekbaar maken. Niet iedereen die jong is en (veel) vrienden en mensen om zich heen heeft, is gelukkig en blij. Niet iedereen die alleen woont is eenzaam. Als iemand dus zélf niet laat weten dat hij/zij zich eenzaam voelt en hulp wil, gebeurt er niets. Als iemand het wel laat weten maar geen hulp wil aanvaarden, gebeurt er ook niets.
Ik voel me eenzaam, wat kan ik ertegen doen?
(H)erkennen dat eenzaamheid je probleem is, er zelf iets aan willen doen, er iets aan kunnen doen (iedereen die leerbaar is, kan dat, jong en oud) en tenslotte dan ook echt zelf in actie komen, met andere woorden zelf hulp inschakelen.
Marijke Coert
Individueel coach en Specialist eenzaamheid
