Erf je de neiging om je eenzaam te voelen van je ouders? En is dat dan genetisch, of neem je hun gewoonten over? Is eenzaamheid erfelijk of niet? Lees het hier.
Is eenzaamheid erfelijk?
De vraag is heel eenvoudig te beantwoorden, het antwoord is namelijk : ‘ja’. Maar daarmee is nog niets gezegd, want je oren en je neus erf je ook van je ouders, dus hoe is eenzaamheid dan anders? Nou, niet. Dat wil zeggen, je erft – als het goed is – de mogelijkheid om je eenzaam te voelen van je ouders, net zoals je andere eigenschappen erft. En net zoals de ene persoon grote oren heeft en een ander hele kleintjes, zo kun je ook de neiging om je meer of minder eenzaam te voelen van je ouders hebben overgeërfd.
Onderzoek
Vroeger dachten mensen dat eenzaamheid een persoonlijkheidstrek was. Je kon dus een ‘eenzaam mens’ zijn. Dat is een schrikbeeld. Dus dan wil je weten of zoiets erfelijk is. Er is dan ook onderzoek geweest bij tweelingen, om uit te zoek of eenzaamheid erfelijk is, waaruit naar voren kwam dat eenzaamheid inderdaad erfelijk is. Voor 50%.
Het is dus niet zo dat de ene mens erfelijk voorbestemd is om zich eenzaam te voelen en de ander niet. Eenzaamheid overkomt ons allemaal, omdat het een normale reactie is van het lichaam op een tekort aan verbondenheid met andere mensen. De een is daar gevoeliger voor dan de ander, net zoals je kouwelijker kunt zijn dan iemand anders.
Verbondenheid
Wij mensen zijn, in tegenstelling tot wat existentialisten denken, niet elk een individu dat los in het universum rondwaart. We zijn onderdeel van een groter geheel, we moeten als mensen verbonden zijn met elkaar, om gezond en goed te kunnen bestaan. Is die verbondenheid onvoldoende, dan reageert ons lichaam met een seintje: let op, doe er wat aan. Je kunt dus de neiging om je eenzaam te voelen wel van je ouders hebben meegekregen, maar dat zal nooit bepalend zijn voor hoe jij met eenzaamheid omgaat.
Jong geleerd
Uit onderzoek blijkt dat het deel dat aan genen kan worden toegeschreven nog geen 50% is. Sommige onderzoeken komen maar op een armoedige 5%. Geen reden dus om fatalistisch te doen over je eenzaamheid. Wel is het zo dat je eenzaamheid, of eigenlijk, hoe je omgaat met eenzaamheid, van je ouders kunt leren. Als jouw ouders niet van die sociale types waren en zich nogal terugtrokken uit de wereld is de kans groot dat jij dat ook hebt geleerd. Misschien was het voor hen fijn leven zo, terwijl jij tekort komt.
Voorbeeldfunctie
Het kan ook zijn dat zij zich ook al eenzaam voelen en niet wisten hoe ze dat konden oplossen. Hoe dan ook, als ze jou niet hebben voorgedaan hoe je mensen thuis kun uitnodigen, hoe je een feestje geeft en hoe je vrienden maakt en houdt, dan heb je dat niet meegekregen en ga je een beetje gehandicapt het leven in. Komt er dan een moment van eenzaamheid, dan weet je niet wat moet doen.
Als je het alsnog weet op te lossen is er geen probleem, maar als het je niet lukt wel. Voor je het weet denk je dat het nu eenmaal niet anders is, dat het nu eenmaal zo hoort en zit je langdurig aan die eenzaamheid vast. Als eenzaamheid erfelijk zou zijn, had je reden om in zak en as te zitten, maar aan eenzaamheid kun je echt bijna altijd wel iets doen.
Doe de test
Als jij last hebt van eenzaamheid en je weet niet wat je met doen, doe dan eerst de test. Die geeft je een indicatie van hoe serieus je probleem is, of je echt hulp met inroepen of dat je grote kans maakt om er zelf ut te komen. In het laatste geval volg je dan het stappenplan. Wil je dat niet helemaal zelf uitvogelen, dan kun je de online cursus volgen.
Blijkt dat je toch meer hulp nodig hebt, neem dan contact op met een specialist eenzaamheid.
Kom op voor jezelf.
